PODKOLAN BIAŁY
PLATANTHERA BIFORIA
Przedstawiciel, słynącej z efektownego wyglądu, rodziny storczykowatych. Roślina ta wyposażona jest w jedną, prostą łodygę, a dorasta do wysokości około 50 cm. Podkolan wyrasta z podziemnej bulwy, która ma drugą bulwę w sąsiedztwie, a jej zadaniem jest z kolei gromadzenie zapasowych substancji odżywczych dla przyszłorocznej łodygi. Podkolan ma dwa dosyć duże liście rosnące blisko ziemi, a jego kwiaty wyrastają na wierzchołku łodygi i mają postać okazałego grona. Zapylany jest przez motyle o aktywności nocnej, a nasiona transportowane są przez wiatr. Kwiaty podkolana białego możemy zobaczyć najczęściej od maja do lipca.
Storczyk ten rośnie najchętniej w miejscach rozświetlonych, otwartych, jak łąki i poręby, a także w lasach liściastych i zakrzaczeniach. Roślina ta podlega ścisłej ochronie gatunkowej.
ROSICZKA OKRĄGŁOLISTNA
DROSERA ROTU NDI FOLIA
Ta niepozorna, niska roślina obecna jest w całej Europie. Biorąc pod uwagę same tylko liście, wyrasta ona zaledwie na kilka cm powyżej podłoża. Jedynie jej kwiatonośny, pozbawiony liści pęd wybija się znacznie wyżej -nawet na 20 cm. Liście ułożone są w charakterystyczną rozetkę o dominującej, czerwonej barwie. Okrągłe liście, a dokładniej ich wierzch oraz brzegi, pokryte są licznymi włoskami gruczołowymi. To właśnie do nich, za sprawą lepkiej wydzieliny przyklejają się, lądujące tu na swą zgubę owady. Po uwięzieniu ofiary liść zwija się wokół niej i rozpoczyna się wydzielanie kwasu mrówkowego, rozpuszczającego ciało pechowca - tak uruchamia się proces trawienia. W jego efekcie wszystkie miękkie części zostają wchłonie przez rosiczkę, a pozostałe, po otwarciu liścia na następną dobę oczyszcza wiatr. Owadożerność rosiczki jest jej zaawansowanym przystosowaniem do życia w miejscach ubogich w azot. Jego braki pozyskuje z efektów swych łowów. Rosiczkę odnajdziemy przede wszystkim na torfowiskach, a także w bagiennych borach i na obrzeżach jezior dystroficznych. Kwitnie od czerwca do sierpnia.
Rosiczka objęta jest ścisłą ochroną gatunkową.
KRUSZCZYK BŁOTNY
EPIPACTIS PALUSTMS
Kolejny przedstawiciel rodziny storczykowatych. Ta wieloletnia roślina ma pojedynczą łodygę dorastającą nawet do 70 cm wysokości. Liście rozmieszczone są spiralnie, a kwiaty znajdują się w dosyć luźnym gronie i jest ich zwykle około 10. Kwiaty nie emitują zapachu i nie produkują również nektaru. Jeśli nie zostaną zapylone przez owada, to radzą sobie same, przez samozapylenie. Spotkamy go na terenach podmokłych: torfowiskach i mokrych łąkach, najczęściej o wapiennym podłożu. Widywany jest też, choć znacznie rzadziej, na brzegach podmokłych lasów. Kwitnie od czerwca do lipca.
Kruszczyk ten objęty jest ścisłą ochroną gatunkową.
BŁOTNIAK ŁĄKOWY
CIRCUS PYGARGUS
Drapieżny ptak o lekkim, zwiewnym, jakby motylim locie. U samców dominuje, jasny, popielaty kolor, a samice są zdecydowanie ciemniej i bardziej jednolicie wybarwione w różnych odcieniach brązu. Ptak ten kiedyś zasiedlał tylko dziki pejzaż, a były to zwykle podmokłe łąki i rozległe obszary bagien. Współcześnie jednak obserwuje się skuteczną kolonizację obszarów pól uprawnych, chociażby zbóż i rzepaku. Sezon lęgowy trwa u tego gatunku od V do VI. Wtedy to, w gnieździe zbudowanym na ziemi i osłoniętym wyższą i gęstą roślinnością, wykluwa się 3-5 piskląt, które przebywają w nim około miesiąca. Co najciekawsze i dosyć wyjątkowe u ptaków drapieżnych, błotniaki łąkowe gnieżdżą się czasem kolonijnie. Ptaki te pojawiają się u nas już w IV, a odlatują we IX. Zimę spędzają na swych egzotycznych, afrykańskich zimowiskach leżących na południe od Sahary
ZIMORODEK
ALCEDO ATTHIS
Niezwykle charakterystyczny i trudny do pomylenia z jakimkolwiek innym gatunkiem ptak. I to zarówno ze względu na swe bajecznie kolorowe upierzenie, specyficzną sylwetkę, sposób zdobywania pokarmu - polowanie na drobne ryby, a także gnieżdżenie się w ziemnych, kopanych własnym dziobem norkach. Ptaki te zasiedlają koryta wszelkiego rodzaju cieków wodnych, a także różnorakie akweny wodne. Warunkiem ich występowania są strome, urwiste brzegi, gdzie mogą założyć swe gniazdo, a także porośnięte drzewami brzegi, z których zwisających nad wodą gałązek mogą czatować na przepływające tuż pod lustrem wody ryby. Zimorodki gnieżdżą się od IV do VII. Na końcu norki, o długości około metra, znajduje się komora w której samica składa 6-8 jaj.
Pisklęta opuszczają to bezpieczne schronienie po około 3 tygodniach. Ptak ten prowadzi raczej osiadły tryb życia, ale w okresie wczesnowiosennym i po odbytych lęgach przemieszczają się na różne odległości.
Zimorodki polują głównie na małe ryby, ale również na owady wodne. Swoją zdobycz połyka w całości po uprzednim uśmierceniu jej przez uderzenia o gałązkę, na której zwykle siedzi.
DERKACZ
CREX CREX
Kolejny po zimorodku wielce charakterystyczny ptak, którego choć bardzo trudno jest zauważyć, to niezwykle łatwo stwierdzić jego obecność po głośnym, trzeszczącym głosie terytorialnego samca. Dźwięk ten doskonale opisuje jego łacińska nazwa gatunkowa. Derkacz, w ubarwieniu szczególnie wierzchniej strony ciała podobny do kuropatwy przebywa niemal tylko i wyłącznie w gąszczu wysokiej roślinności, stale ukrywając się przed naszym wzrokiem. Zasiedla najchętniej rozległe łąki z bujnie rosnącymi trawami. Spotkamy go też na suchszych fragmentach torfowisk, a czasami nawet na polach uprawnych. Do swego dobrze ukrytego gniazda znosi nawet 14 jaj. Pisklęta szybko opuszczają gniazdo, a już po 6 tygodniach osiągają zdolność do lotu. Ptak ten jest migrantem i przylatuje do nas w IV, a ostatni maruderzy przybywają do końca V. W drugą stronę derkacze wybierają się już w VIII, a proces wędrówki na zimowiska trwa do połowy X.
