Został utworzony w 1967 r. i obejmuje powierzchnię 38,57 ha znajdujących się na terenie leśnictwa Makoszka. Ochronie podlega m.in. drzewostan dębowy urozmaicony sosną, grabem, osiką, brzozą i świerkiem. Najcenniejszym zachowanym tu lasem jest grąd typowy o odmianie mazowieckiej. Zobaczymy tu również grąd wysoki trzcinnikowy, a tam gdzie występują wilgotne gleby murszaste, wykształcił się śródlądowy bór wilgotny. Miejscowo natrafimy na sosnową monokulturę ze szczawikiem zajęczym w runie, a przy granicy rezerwatu od zachodu natrafimy na zespół olsu torf owcowego.
W rezerwacie można zobaczyć cały zestaw ciekawych gatunków roślin spośród których ochronie ścisłej podlegają: widłak goździsty, orlik pospolity, wawrzynek wilczełyko, naparstnica zwyczajna, lilia złotogłów. Z kolei ochroną częściową objęte są: porzeczka czarna, konwalia majowa, kruszyna pospolita, kalina koralowa.
Warto też poszukać kilka innych, ciekawych przedstawicieli tutejszej flory jak np.: brzozę czarną, zawilca żółtego, fiołka przedziwnego, przytulię wiosenną.
Podczas spaceru ścieżką może nam przebiec okazałych rozmiarów owad -biegacz skórzasty. Z kolei w powietrzu możemy zobaczyć krążącego orlika krzykliwego, a w koronach drzew leśnego gołębia - siniaka i dwa gatunki muchołówek: małą i białoszyją.
Rezerwat Lasy Parczewskie
Powstał w 1984 r. na powierzchni 157,29 ha położonych w leśnictwie Białka. Rezerwat ma charakter nie tylko przyrodniczy, ale również historyczny, gdyż Lasy Parczewskie były bazą i zapleczem dla oddziałów walczących w Powstaniu Styczniowym, a podobną, choć nieporównywalnie większą rolę odegrały w czasie II Wojny Światowej. Odnajdziemy tu, również zrekonstruowane, okopy i ziemianki, a także mogiły partyzanckie.
W rezerwacie dominuje bór mieszany z dębem szypułkowym i brzozą brodawkowatą, a tylko na niewielkich suchszych fragmentach rośnie bór świeży. Trzeba wspomnieć, że na północno-zachodnim krańcu oddziału nr 181 rośnie kilka pomnikowych sosen zwyczajnych, które noszą nieformalną nazwę „sosen partyzanckich".
Warto wiedzieć, że stwierdzono tu kilka gatunków roślin podlegających ochronie ścisłej takich jak: widłak jałowcowaty, lilia złotogłów, konwalia majowa, kruszyna pospolita i turówka leśna. Rosną tu też rzadziej spotykane gatunki: ciemiężyk białokwiatowy, wężymord niski i czartawa pospolita. Z ciekawszych ptaków lęgną się m.in.: drapieżne orliki krzykliwe, małe kuraki jarząbki i pstrokate dzięcioły średnie. Co jest szczególnie warte podkreślenia Lasy Parczewskie są ostoją wilka.
Użytki ekologiczne
W gminie Dębowa Kłoda za użytki ekologiczne uznano 14 obszarów o łącznej powierzchni 160,19 ha. Wszystkie z nich to śródleśne bagna położone w Nadleśnictwie Parczew, a w granicach leśnictw: Makoszka, Dębowa Kłoda i Gościniec. Największy z użytków ma powierzchnię prawie 50 ha i znajduje się w oddziałach: 270a, 271a leśnictwa Dębowa Kłoda.
Pomniki przyrody
Na obszarze gminy Dębowa Kłoda opisano i wzięto pod ochronę 11 pomników przyrody. Wśród nich najliczniej reprezentowane są dęby szypułkowe i lipy drobnolistne. Najbardziej okazały dąb ma 580 cm obwodu, a niewiele ustępuje mu taka też lipa o obwodzie 563 cm.
Poleski Park Narodowy
W bliskim sąsiedztwie gminy Dębowa Kłoda położony jest, jeden z najatrakcyjniejszych przyrodniczo obszarów naszego kraju, Poleski Park Narodowy. Potrzeba kompleksowej ochrony wysoko ocenianych, naturalnych walorów Polesia była dostrzegana już na początku ubiegłego wieku, jednak do powołania, tego pierwszego w kraju parku narodowego o charakterze wodno-torfowiskowym, doszło dopiero 1 maja 1990 r. Obecnie Park obejmuje powierzchnię ponad 9764 ha, a jego strefa ochronna rozciąga się na ponad 13624 ha.
Uhnin - Staw Rumieniec Duży
Dyrekcja Parku, a jednocześnie ośrodek dydaktyczny znajduje się w Urszulinie przy ul. Lubelskiej 3a. Z kolei Ośrodek Dydaktyczno-Muzealny utworzono w Załuczu Starym.
Poleski Park Narodowy chroni i przybliża przyrodę Równiny Łęczyńsko - Włodawskiej. W tutejszym krajobrazie dominują dobrze zachowane, naturalne fragmenty wszystkich typów torfowisk: niskich, przejściowych i wysokich, z typową dla nich różnorodnością gatunkową świata roślin i zwierząt.
Spośród bezkręgowców trzeba podkreślić występowanie tu gatunków chronionych takich jak: pijawka lekarska, ćma - postojak wiesiołkowiec, rzadkimotyl dzienny - przeplatka aurynia i ciekawie ubarwiony pająk - tygrzyk paskowany. Będąc na torfowisku warto też zwrócić uwagę na oryginalne mrowiska budowane na szczytach kęp mchów torfowców. Ich budowniczymi są mrówki z trzech gatunków uważanych za polodowcowe relikty.
Świat ryb reprezentuje 21 gatunków, a wśród nich podlegają ochronie: różanka, koza, piskorz i strzebla przekopowa. Ta ostatnia, rzadko spotykana ryba, ma w Parku i jego otulinie swe najliczniejsze stanowiska w kraju. Rybom często towarzyszy aż 13 gatunków płazów stwierdzonych w PPN. Najciekawsze z nich to: żaba moczarowa z błękitnymi w barwie samcami,
Białka - wędkowanie na Jeziorze Bialskim
ropucha paskówka, grzebiuszka ziemna o pionowych źrenicach oraz traszka grzebieniasta z imponującym, smoczym grzebieniem.
Najbardziej znanym tutejszym przedstawicielem gadów jest żółw błotny. Ten zagrożony wyginięciem gad ma tu swą dużą populację szacowaną nawet na 450 dorosłych żółwi. Wśród 6 pozostałych gatunków gadów zobaczymy tu m.in. gniewosza plamistego i żmiję zygzakowatą oraz beznogą jaszczurkę - padalca.
Wyjątkowo bogato prezentuje się ptasi świat Poleskiego PN. Ornitolodzy w trakcie wizyt terenowych zaobserwowali tu około 200 gatunków ptaków, wśród których około 150 zaliczyli do lęgowych. Poza herbowym, licznie gnieżdżącym się na terenie Parku żurawiem spotkamy tu wiele innych intrygujących swym zachowaniem i wyglądem ptaków. Lęgi swe wyprowadza tu częsty sąsiad żurawia, zamieszkujący również podlane wodą olsy - bocian czarny, a także nasz największy krajowy, lotny drapieżnik - bielik. Częstym widokiem jest, latający z lekkością i wdziękiem motyla, błotniak łąkowy. Z kolei do naszych uszu dochodzić będzie, szczególnie nocą, nieustające derkanie derkacza z pobliskich łąk i donośne buczenie bąka z niedalekich szuwarów. Jednak największym poleskim rarytasem ornitologicznym jest niezwykle rzadki w naszym kraju dubelt, odbywający na torfowiskach swe dynamiczne toki. Na najwyższą uwagę zasługuje również bardzo rzadka kaczka podgorzałka, która jedno ze swych nielicznych, polskich lęgowisk ma właśnie na terenie PPN. Kolejnym globalnie zagrożonym gatunkiem, który znalazł swój dom na Polesiu jest drobna wodniczka z rzędu wróblowych. Jej liczebność ocenia się tu na około 300 śpiewających samców, co daje tej ostoi trzecie miejsce w kraju, tuż po Bagnach Biebrzańskich i torfowiskach węglanowych pod Chełmem. Trzeba też wspomnieć o cietrzewiu, który powrócił na opisywane tereny dzięki udanemu programowi restytucji. Każdy może się o tym przekonać, gdy na wiosnę bitne koguty toczą ze sobą efektowne pojedynki. A gdy cietrzewie zasypiają pośród koron drzew, na terenach otwartych pojawia się tu prawdziwy król nocy, największa z naszych sów, puchacz.
W czasie wiosennych i jesiennych migracji awifaunę Parku wzbogacają liczne gatunki ptaków wędrownych, szczególnie tych z grupy wodno-błotnych.
Ssaki PPN to grupa składająca się z 48 gatunków. Najciekawsze spośród nich to: badylarka i bóbr z gryzoni, jadowity rzęsorek rzeczek jako reprezentant ssaków owadożernych - prześladowca także i żab. Z większych ssaków drapieżnych przyśpieszone bicie serca wywołują obserwowane tu często wydry, a także zdecydowanie rzadziej zauważane wędrujące przez Park wilki.
Dosyć liczny jest tu jeleń, a najpotężniejsze zwierzę PPN - łoś, wykształcił tu populację licząca ok. 150 osobników. Niewielu z nas wie, że jest to rekordowe, największe zagęszczenie łosia w Polsce.
